Blog Texel: een romantisch huisje, zon en hagel en de blauwborst!

Intro. Al heb je dat al snel met een tekst waar een verhaaltje mee begint. Ik ben vier dagen naar Texel geweest! Nog nooit eerder in m’n leven ben ik op een Waddeneiland geweest. Hoe gek is dat? Dus nu echt eens tijd om te gaan! Eigenlijk zou ik een anderhalve week naar Curacao gaan. Dat mag niet van Nederland, maar ik zou het toch doen. Echt tijd om even ergens anders te zijn dan thuis. Ik werk al een jaar thuis – op zich goed te doen en het heeft ook veel voordelen, maar ik mis het reizen naar een land waar het gewoon anders is. Andere sfeer, andere temperatuur, andere mensen, andere vogels. Alleen: het gaat totaal niet goed met de besmettingen. Dus is het reisje uitgesteld. Ik hoop tot een later moment dit jaar. Mijn ingeboekte verlofdagen wil ik echter niet inwisselen. Ofja, de meeste niet. Dus heb ik toch een dikke week vrij gepakt en een huisje geboekt op Texel! Een romantisch huisje wel te verstaan. Volledig in mijn uppie en alleen. Heerlijk. Ik kan goed alleen zijn en vermaak me ook goed met mezelf. Doen waar ik zin in heb – dat vind ik echt fijn.

In Texel heb ik veel gewandeld, van de natuur genoten en foto’s gemaakt. Dingen waar ik van hou. Wat dat betreft heb ik niet veel nodig. Volgens mij heb ik in deze vier dagen het meeste van het eiland gezien. Hier komt een super saaie opsomming. Klaar? Komtie! De Slufter, het gebied erbij met de naam de Hanenplas, het Krimbos, de polder van Midden-Eierland, de vuurtoren van Texel in het noorden, het mooie gebied erbij met de naam de Robbenjager, de oostkant met de Schorren, het mooie Utopia, Wagejot en Zandkes en Ossersaat, en natuurlijk het nationale park Duinen van Texel met de Muy, de Nol van Bertus, het strand aan de westkant aan de Noordzee, Fonteinsnol, de Westerduinen en het strand bij de strandslag paal 15, de Bollekamer, de wateren rondom de Moksloot en mijn persoonlijke favoriet het geweldige gebied bij de Horsmeertjes en Horspolder met daarin gelegen de Kreeftepolder en de Hors.

TEXEL. Het grootste waddeneiland met een oppervlakte van bijna 600 vierkante meter, waarvan het grootste gedeelte – ongeveer tweederde – water. Het hoort bij de provincie Noord-Holland, waar alle andere waddeneilanden bij Friesland horen. Het eiland is ontstaan in 1170 door de zogenaamde Allerheiligenvloed. Dit was een grote overstroming die ontstond toen de Noordzee het Noord-Hollandse landschap overstroomde. Door ontginningen en ontwateringen was het land in de loop der tijd lager komen te liggen – en daarmee ook kwetsbaar. Tijdens de vloed ontstonden ook de eilanden Wieringen en Vlieland en is de huidige Waddenzee en de voormalige Zuiderzee gevormd. Het landschap van Texel is rijk en verschillend. Polders, duinen, graslanden, zeestranden, heide, bos en kwelders. Allemaal aanwezig. Het is een zeer geliefd eiland voor vogelliefhebbers. In het voorjaar en dan vooral de duinen broeden zo’n 80 verschillende soorten. Texel ligt namelijk op een ideale plek voor vogels om een tussenstop te maken of om er te broeden. Tijdens de jaarlijkse trek volgen vele vogels de kustlijnen, zodat ze niet over open zee hoeven te vliegen. Het Waddengebied is voedselrijk en de optelsom is gemaakt. Ideaal om bij te tanken van een verre en vermoeiende reis.

Het is een aardige opsomming valt me op als ik dit hier zo tik. Heb ik me dan gehaast deze dagen? Nee, zeker niet. Wel heb ik veel gewandeld! Met de auto is het heel goed en handig om te doen. Je bent binnen notime op een nieuwe plek, want de afstanden zijn erg klein. Texel heeft in elk geval een blijvende herinnering in beslag genomen. Echt mooi! Het is een geweldig mooi eiland met ontzettend mooie natuur. Ik hou van vogels en die heb ik hier gezien! Het wordt niet voor niks druk bezocht door vogelliefhebbers. Heb ik dan hele zeldzame types gezien? Nee, dat niet (volgens mij). Maar ik heb genoten! Nieuwe dieren gezien en ze zo mooi mogelijk op de foto gezet. Alles heb ik geschoten met mijn Sigma 150-600mm telelens. Ja, die lens waar ik pas mijn goedkope en scheef-opgedraaide filter van af heb gezaagd. Sindsdien maak ik scherpe foto’s en is het mijn – op dit moment – favoriete lens. Wat zijn mijn toppers? De megaklapper is zeker de blauwborst. Maar ook de overweldigende blauwe en bruine kiekendief, lepelaar, kluut, rosse grutto, torenvalk, drieteenstrandloper, bontbekplevier, roodborsttapuit, graspieper en vele eenden en ganzen. Heerlijk!

Van Limburg naar Texel met een podcast

In de auto! Toch altijd minder om de katjes alleen te laten. Mweh. Vanmorgen rustig wat spullen gepakt en m’n robotmaaier maar weer eens gemaakt. Een draad is doormidden – alweer. Het blijft best wel aanklooien met dat ding. Maar goed. In de auto is het lekker warm en de rit naar de veerboot gaat bijzonder snel! Ik heb een nieuwe podcast op staan en de eerste drie afleveringen gaan in een rap tempo. Al eens gehoord van El Tarangu? Ik nu wel. De koffie van het tankstation smaakt goed, al krijg ik de helft niet op. Niet dat ik geen dorst heb, maar het waait zo hard dat m’n beker gewoon overhoop waait. Het is best fristjes! Een boterham met kaas én koffie drinken combineren is vandaag wat teveel van het goede – zo blijkt. De veerboot is snel te vinden. Geen wachtrijen en binnen een zucht en een vloek (zonder vloek) ben ik op Texel! Het is dan wel geen Curaçao, maar toch! Tijdens de overtocht heb ik wat natuurgebieden opgezocht en opgeslagen op Google Maps. De rit naar mijn knusse, romantische huisje voor de komende dagen gaat snel. Ik doe nog even een Appie aan en sla nog wat snoepjes en Texels bier in. ‘Nu we er toch zijn’. 

De Eierlandse Duinen. Ze liggen in het noorden van Texel. Waarschijnlijk zijn het de oudste duinen van het eiland. Tot het begin van de 17e eeuw was Eierland een apart eiland. dat door de aanleg van een zanddijk werd verbonden met Texel. Het is een populair gebied voor vogelaars: er zijn bijna 400 soorten vogels gezien. Waaronder zeldzame rakkers, zoals de dwerguil, Siberische boompieper en Iberische tjiftjaf.

‘Het ziet er mooi uit hier’ is mijn eerste indruk. Het is weliswaar fris, maar de zon schijnt. Ik rij langs de oostkant naar Midden-Eierland, waar ik de komende dagen verblijf. En aan de oostkant liggen al prachtige plekken! Plekken die ik op de veerboot even heb opgezocht: Zandkes en Ossersaat. Ik sla ze altijd op, op kijk Google Maps. Best grappig, want intussen zitten er al speldjes over de hele wereld. In m’n ooghoek zie ik een mooie lepelaar zitten. Cool! En in diezelfde ooghoek zie ik zo ontzettend veel ganzen, eenden en steltlopers. Dat kan niet zonder wandeling! Ik parkeer m’n auto in een vak langs de weg en probeer in (minimaal) windkracht tien mijn jas aan te trekken. Dat is nog niet zo gemakkelijk. De wandelschoenen gaan beter aan, hup camera om en lopen maar. Oh, de batterij is bijna leeg. Wat een prachtig mooi gebied! Voor het eerst in mijn leven zie ik kluten. Mooi hoe hun snavel aan de voorkant met een punt omhoog gaat. Prachtig. Twee kluten dansen om elkaar heen – hopelijk staan ze mooi op de foto! De lepelaar van effe terug heeft me gevonden en vliegt over me heen. Snel flits ik wat foto’s van deze bijzondere gast. Mooi.

Eenmaal aangekomen in m’n huisje drink ik een lekkere kop oploskoffie. Heerlijk. Sinds IJsland afgelopen jaar heb jk een grote pot oploskoffie gekocht die in mijn keukenkastjes wacht op een nieuwe reis. Niet dat ik hem meehad naar IJsland, nee, maar Linda wel. Ik ben het niet meer vergeten. In het huisje staan wat paaseitjes klaar en die wip ik naar binnen. Allemaal. In één keer. Lekker. Wat heb ik toch gekke grenzen. Tijd om de buurt eens te verkennen! Ik trek m’n oude broek met scheur aan en ben verstandig. Het is best koud buiten dus ik doe m’n fleeceding aan. Pas gekocht, nadat mijn nieuwe winddichte jas toch net effe wat te koud was voor winters weer. Handschoenen: check. Camera: check. Hagel? Check. Ik loop naar buiten en de vrouw van het huisje zwaait als ik langs loop. Los ballos! Ik loop de Oorsprongweg af – eventjes wil ik op het einde naar rechts, maar ik bedenk me en loop door. Jeetje mina – het waait echt ongekend hard. Het kost veel moeite, zeker omdat ik de hele weg wind tegen heb! Opeens begint het licht te hagelen. Hop een truc: achterstevoren lopen! In het veld zie ik twee grutto’s. Echt cool! Ik maak wat foto’s en dat is aardig lastig. Met de wind is gewoonweg stil staan onmogelijk, haha! Ik loop verder – zo de Slufter in, onderdeel van het Nationaal Park Duinen van Texel. Het waait nog steeds hard, maar de zon komt door en zorgt voor een geweldig mooie omgeving zo in de duinen. Jeetje. Het mooie is dat ik werkelijk de enige ben die hier loopt! Ik loop door in de richting van de vuurtoren van Texel. Intussen ben ik al dik een uur onderweg dus het is tijd weer richting het huisje te gaan. In de wetenschap dat dat zeker nog even wandelen is. Lekker dat het langer licht is. En geen haast qua avondklok, want ook die is een uur vooruit. Er vliegen steeds wat vogeltjes om me heen. Hard wapperend met hun vleugels om de wind wat weerstand te bieden. Of geeft die wind de vogels juist weerstand. Dat denk ik eigenlijk wel. Het zijn graspiepers, roodborsttapuiten en tapuiten. Mooi. Ik loop door richting een golfclub. Het gebied heet de Hanenplas kom ik later achter. Het is mooi aangelegd en ik zie een bordje met een wandelroute van 3,5 kilometer. Jow. Doen. Het pad kronkelt mooi langs water en de duingrassen glinsteren in het mooie zonlicht. Voor me zie ik een roofvogel. Machtig mooi! Het blijkt een blauwe kiekendief te zijn. Ik loop door en kom tot de ontdekking dat ik moet fierljeppen. Of kilometers teruglopen. Ik kies voor het eerste en fierljep zonder de stok zo een beek over. Makkie. Met ongeveer dertien kilometer in m’n benen arriveer ik voldaan in m’n huisje. De Leffe blond is dik verdiend! Onder het downloaden van de foto’s maak ik intussen een simpele pasta. Lekker. Barcelona speelt en ik kijk de wedstrijd op m’n iPad – heeft die ook nog eens dienst. Het is geen beste pot, maar ze winnen met 1-0.

Utopia en de Schorren. Beide natuurgebieden en in 2009 en 2021 nieuw aangelegd door Natuurmonumenten. Het bestaat uit veel ondiep water met diverse eilanden. Het is een ideale plek voor steltlopers te broeden. Zoals kluten, scholeksters, bontbekplevieren, kleine plevieren, de tureluur en de grutto. Ook is het bekend vanwege de grote kolonie met grote sterns. Zeker bezoeken! Het is zeer de moeite waard!

Onderdeel van de Vogelboulevard van Texel is natuurgebied Utopia. Dit in 2009/2010 nieuw aangelegde natuurgebied van Natuurmonumenten bestaat uit veel ondiep water met diverse schelpeneilanden. In dit gebied broeden vele steltlopers, zoals Kluten, Scholeksters, Bontbekplevieren, Kleine Plevier, Tureluur en Grutto. Maar het gebied dankt zijn bekendheid vanwege de grote kolonie met Grote Sterns. Jaarlijks komen er hier circa 4.000 paartjes tot broeden.

De vuurtoren, grutto’s, lepelaars en de prachtige Horsmeertjes

Ok. Ik heb echt voor geen ene meter geslapen. Half vier klaarwakker. De regelmatige piep van de rookmelder door de lege batterij werkt trouwens ook niet mee. Na vijf keer half versuft nadenken wat ik toch voor een ‘piep’ hoor, kom ik tot het besef. Het ding is dan ook binnen notime van het plafond. Pokkeding. Het raam gaat ook open, want blijkbaar staat de verwarming aan in de slaapkamer. Jekkes. Na een uur of twee slaap drink ik een nieuwe, lekkere kop oploskoffie en is het tijd voor een douche. Tegenwoordig douche ik warm, maar dan draai ik tegen het einde de koude kraan vol open – en de warme kraan dicht. Tip van Aniek. Jeetje! Het koude water hier is alleen kouder dan thuis… Het is graadje vrieskou. Instant voel ik me al wat minder trots dat ik de koude kraan thuis al een week trotseer. Haha. Een klein katje komt nieuwsgierig m’n huisje binnen en geeft de hele tijd kopjes. Wat een lieverd zeg. Wat hou ik toch van katten. Snel rooster ik twee sneeën brood met wat heksenkaas en een plakje oude kaas. Lekker. Wel verwijder ik vooraf vakkundig de broodroosterkruimels. Ooit eens iets over gehoord of gezien – waar weer ik niet meer. Dus mocht je ooit op vakantie zijn en brood roosteren: schud eerst de kruimels van je voorgangers eruit! De inhoud van een gebruikt toetsenbord op een flexplek op het werk is er niks bij…

Ik spring de auto in en ga richting de vuurtoren van Texel. Die heb ik gisteren al van veraf gezien, maar ik wil hem toch eens van dichtbij bekijken. De rit duurt welgeteld tien minuten. Dit zijn echt geen afstanden. De vuurtoren van Texel behoort tot de mooiste plekjes van Nederland. Hij stamt uit 1864 en torent dus al ruim 150 jaar uit boven de duinen van Texel. Het waait echt knoerthard en een stelletje parkeert hun auto naast me. Ze blijven zitten. Ikke niet. Met inmiddels ervaring hoe je een jas, muts en handschoenen aantrekt met windstoten van 100 kilometer per uur, loop ik naar de vuurtoren toe. Afgesloten. Leve corona! Het zand bij de zee is trouwens verraderlijk – je zakt er zo in weg. Ik spring weer in m’n auto en rij weg totdat ik in mijn ooghoek een vogelkijkhut zie. Op de eerste de beste plek waar het kan parkeer ik. Lekker zo ongepland. Je kunt om een water heen lopen en dat doe ik. Zo halverwege staan er twee grutto’s prachtig dicht bij me. Ik ga op de grond liggen en fotografeer ze rustig. Dan sta ik op, loop verder en kom erachter dat de rits van mijn jaszak nog open staat. Gelukkig zitten daar alleen de autosleutels in en de sleutel van het huisje! Oef. Ik maak het rondje af en het is prachtig. Geen idee hoe het hier heet maar het ligt niet onder de vuurtoren en dan aan de oostkant. Update nu ik deze blog thuis aan het afmaken ben: het heet de Robbenjager.

Eenmaal in de auto rij ik door De Cocksdorp heen naar een plek die de Schorren heet. Het ligt oostelijk aan de Waddenzee. Ik ben er alleen en je kunt zo boven op de dijk langs het water lopen – de Waddenzee. De wandeling is aardig lang en het is best frisjes, ook al schijnt de zon de meeste tijd. Ik loop om en kom uit bij het gebied dat Utopia heet. Het is er mooi. Er zitten veel lepelaars, ganzen en eenden. Al liggend in de vogelpoep schiet ik foto’s van de lepelaars. En meeuwen. En scholeksters. Prachtig. Ik heb een rondje gelopen, spring in de auto en werk twee wafels naar binnen. Aah, ik heb zin in een kop koffie of thee. Net in de auto zoeven wat hazen door het veld naast me. Omdat het gisteren zo goed is bevallen, kies ik er weer voor langs de oostkant van het eiland te rijden. De plekken zijn even zo mooi. De zon schijnt. De kluten zitten er nog en jk besluit er even voor te gaan zitten om ze te bekijken. Twee van hen paren en ik zet ze mooi op de foto. Bird-porn.

Nu door naar mijn laatste bestemming vandaag. Ofja, eigenlijk wilde ik eerst een kop koffie drinken in mijn huisje, maar ik besluit toch door te gaan. En dat is één van m’n beste beslissingen dit jaar. Haha. Ik rij richting Den Hoorn en wel naar de Geul. Er is een vogelkijkpunt, maar daar is niet veel te zien. Ik loop door en moet ontzettend plassen. Als de klus is geklaard en ik m’n rits dicht doe, vliegt een grote, angstaanjagende roofvogel de hoek om en kijkt me recht in mijn ogen aan. Wow! Het lukt me om nog net een foto te maken. “Heb je hem?” vraagt een man die boven me aan de Mokweg staat. “Haha – jazeker”. Het is een bruine kiekendief. De vogel dan hè, niet de man. Eenmaal doorgelopen zie ik een wandelpad aan de rechterkant. Er staan een paar auto’s, dus ik wip maar binnen. En dit is echt mooiste gebied tot nu toe! Het heet de Horsmeertjes, wat twee wateren zijn waar je langs en omheen kunt lopen. Wat een prachtig mooi gebied is dit! De blauwborst zit er – zo weet ik. En april is een goede maand om hem te spotten. De man van de bruine kiekendief is er ook. Een smal pad langs duingrassen en stekelstruiken leidt naar boven. In de verte zie je de grote veerboot die naar de Nederlandse kust vaart. Ik hoor een onbekende vogel zingen – zou dat de blauwborst zijn? Vast niet. Maar het is hem wel. Hij is snel. Soms lastig te onderscheiden van de graspiepers en tapuiten die er zitten – zelfde grootte en ook razendsnel en schuw. De blauwborst landt in een grote boom en de man schiet er een foto van. We hebben dezelfde lens – leuk. Ik blijf nog even zitten in alle rust. De blauwborst zit er, maar blijft heen en weer vliegen en verstopt zich diep in de stekelstruiken en bomen. Ik heb er een foto van, maar die is super wazig. De lens stelde op de een of andere manier niet scherp. Jammer, maar dingen gaan zoals ze horen. Ik loop door en wandel nog zeker twee uur in dit mooie gebied. Moe, maar gelukkig vind ik mijn auto terug. Ik heb behoorlijk wat kilometers in de benen en voel me dan ook lekker rozig tijdens de autorit. Bij het huisje aangekomen komt de kat er alweer aan. Wat super leuk. Ik stuur een foto door en Melle weet hoe hij heet: Wouter. Nadat Wouter een half uur op m’n schoot heeft gelegen, is het tijd om wat te eten. Wraps met zalm, heksenkaas, mango en avocado. Best aardig. De avond vliegt voorbij. Ik maak nog een korte wandeling bij de Slufter en daarmee is het goed geweest vandaag. Het is een heerlijke dag. 

De Horspolders liggen ten zuiden van de Mokbaai. Net als de minder bekende Kreeftepolder. Beiden zijn relatief jonge duinvalleien, die opvallend nat zijn. Deze gebieden kennen een ongekend grote plantenrijkdom. Waaronder diverse soorten orchideeën. En dus ook vogels. Zoals bijvoorbeeld blauwborst, roerdomp en baardmannetje. Terwijl je hier ook vaak de nachtegaal kunt horen zingen. En de karekiet.

Strandpalen, het Nationale Park en de blauwborst 

Deze nacht heb ik in één blok geslapen – de kilometers van gisteren hebben me aardig moe gemaakt. Het bed is netaan te kort, maar dat heb ik niet eens gemerkt. Ik ontbijt met een slechte quesadilla en stap de auto in. Inmiddels heb ik al best wat plekken gezien: het noorden, het oosten en ook een klein deel van zuid-west. Vandaag ga ik naar het westen: het Nationaal Park Duinen van Texel! Hatseflats. Klinkt toch altijd goed – een nationaal park.

Ik parkeer de auto bij Paal 21. Er ligt een soort bos omheen, waar soms uilen zitten. Ik zie niks! Het is aardig bewolkt vandaag en wederom erg frisjes. Geen overbodige luxe dus om de muts extra goed dicht te knopen onder mijn kin. Brr. Op de MT-app zie ik foto’s van sneeuw langskomen. Haha. Vorige week lachten sommige mensen nog om het ‘slechte weer wat het vanaf paasmaandag zou worden’. En dan ga ik op paasmaandag naar Texel? Haha. Op de één of andere manier boeit me dat echt helemaal niks. Het is altijd leuk en er is altijd zon. Alles heeft z’n charme – het is maar net wat je ervan maakt. Maar goed: de Muy dus. Ik loop langs een camping en dan een pad af richting de Muy. Twee hardlopers komen me tegemoet. De Muy is een jong duingebied wat is gepolderd. De hellingen van de duinen zijn erg steil en is bekend om zijn grote lepelaarskolonie – de grootste van Texel. Ik loop door tot de hoogste duin van het gebied en die kun je beklimmen. Uitkijkpunt ‘Nol van Bertus’ – geen idee waar de naam vandaan komt – wel te verstaan. Daarna kijk ik nog even aan de zeekant, waar het echt ontzettend hard waait. Het pad loopt door, maar is afgesloten wegens het broedseizoen (april – juli) dus is keer om. Op de terugweg spot ik nog wat coole putters, spring de auto in en ga op pad naar het dennenbos onder de Koog. Dit is niet zo’n heel bijzonder stuk vind ik. Ik loop snel door het bos heen en dan doe ik de Westerduinen aan en het strand bij paal 15. Nee, dit is niet super bijzonder. Het is een verlaten gebied, het strand is een ware zandstorm en het mooie gebied waar ik gisteren ben geweest, zit constant in mijn hoofd. Na een kilometer of vijf ben ik terug bij m’n auto. Ik hap het broodje kaas lekker weg, drink een half pak Crystal Clear leeg en eet nog twee wafels. Moet kunnen!

Dan door naar een volgende ‘speld’ op mijn persoonlijke kaartje. Het ligt zuidwest en er hoogte van Den Hoorn. Ik parkeer de auto ergens tussen twee meertjes aan de Hoornderslag (weg). Dit is mooi zeg! Helaas mag ik niet langs het ene water lopen – de poortjes zitten vakkundig op slot! Dan de andere kant op. Er woelen wat kieviten in de aarde en ik zie een poortje. Achteraf blijkt dat dit de westelijke ingang is van een gebied dat de Bollekamer heet. Het is er mooi. De lucht is blauw en er broeden ontzettend veel watervogels. Geweldig. Ik maak een rondje en stel vast dat het nog 6 uur lopen is om terug te zijn bij de auto als ik het pad volg. Dus ik draai om en kies voor een andere terugweg. Een steile klim tot gevolg maakt dat ik aan de Noordzee sta. Het waai, het weer slaat om en de lucht donkerblauw. Een vrouw loopt voor me en raapt scheermesjes. Ik haal haar in, maar zij mij niet veel later alweer. Ik zie namelijk een flink aantal drieteenstrandlopers druk in de weer op het strand. Tijd voor foto’s! Geweldig mooi gezicht en de wandeling terug duurt naar verhouding lang. Intussen maak ik een hagelbui mee, zit ik onder het zand, schiet m’n camera plotsklaps alleen nog vage foto’s en bespaar ik me last-minute natte voeten. Heerlijk stuk gelopen en ik voel me erg energiek als ik de auto weer in spring! Lekker.

De afsluiting kan niet anders. Het moet wel het gebied van de Horsmeertjes zijn! Ja dat gebied waar ik gisteren ook ben geweest, mijn hart al heeft gestolen en ik de blauwborst heb gezien. Die zou ik vandaag toch eigenlijk wel goed op de foto willen zetten – gaat er steeds door mijn hoofd. Mijn benen voelen wel wat minder aan na de vele wandelingen. Ik heb in deze dikke 2 dagen al bijna 50 kilometer gelopen. Best aardig – zeker in weer, wind en zand. De wandeling bij de Horsmeertjes is weer geweldig! En… na het eigenlijk te hebben opgegeven, ga ik nog één keer terug naar de mooiste plek – daar waar de blauwborsten zeker weten zitten. En out-of-the-blue gaat er eentje op een tak voor me zitten. Nog best ver weg, ok, maar te doen met mijn telelens. Blijf zitten, denk ik. Want het is niet voor het eerst dat het scherpstellen net even wat meer tijd in beslag neemt, dan de vogel rust heeft op het takje. Maar het gaat goed. En voor de zekerheid schiet ik nog wat extra foto’s. Geweldig! Wat een heerlijk gevoel is dit. Zeker als ik op de terugweg nog een prachtige bruine kiekendief zie bidden voor me. Voldaan vind ik de auto terug, ga zitten, neem een slok drinken, doe m’n handschoenen en muts uit en af, zet m’n zonnebril op, muziekje aan en toer rustig terug naar mijn huisje in de Cockdorp! Daar aangekomen is Wouter er ook al binnen een paar minuten. De foto’s downloaden, ik drink een glaasje rode wijn en Wouter ligt op m’n schoot met de verwarming (net wat te hoog) aan.

Finalemento

Het is zaterdag 10 april. Ik ben al een dag thuis na een paar dagen Texel. Het zou Curacao zijn, het is Texel geworden. Ik heb het heerlijk gehad. Fijn, knus huisje en bovenal een prachtige omgeving. Wandelen is gelukt, vogels spotten is ook gelukt, mooie foto’s maken is ook gelukt. Eerlijk? Ik had niet gedacht dat ik me zo goed zou vermaken op dit Waddeneiland. Maar dat heb ik dus wel gedaan. Kluten, lepelaars, kookmeeuwen, grauwe ganzen, parkeenden, wilde eenden, grutto’s, blauwe kiekendief, kuifeenden, bontbekplevieren, drieteenstrandlopers, fazanten, kieviten, tapuiten, torenvalkjes, bruine kiekendieven, tureluur, roodborsttapuiten, wilde hazen, graspiepers en natuurlijk de blauwborst. Een greep van vogels en dieren die ik heb gezien. De enige die ik echt gemist heb zijn de sterns: grote stern, visdief, noordse stern. Geen idee… misschien heb ik ze gewoon gemist! Maar: op naar het volgende Waddeneilenand! Nederland is mooi!