Salar de Uyuni in Bolivia
Je hebt van die hele grote vlaktes in de wereld. Bijvoorbeeld dat ontzettend grote, bevroren meer in Lapland waar ik samen met Paultje overheen knalde in de huskyslee. Of het Lago Atitlan, waar ik met El overheen voer in een bootje. Of het uitzicht op de Svínafellsjökull, waar Rob en ik overheen loepen. Prachtige vergezichten – wat is de wereld toch mooi. Je hebt ook die grote vlakte in Bolivia. Die met zout. Van meer dan 10.000 km2 groot. Inderdaad: tienduizend vierkante kilometers. Ongekend. Vanaf Mercurius moet je die vlakte denk ik nog wel zien liggen, zo groot is het. Het was ooit een meer. Nu niet meer. En dat is geen woordgrap. Het meer is opgedroogd. Je loopt over zout. Kilometers zout. En hier en daar zijn er wel nog plassen, die een magnifieke weerspiegeling van het landschap in zich hebben. Ook is het er hier en daar vulkanisch met wat mini-geisers. En je hebt een ‘rijk’ stuk met veel en hoge cactussen. Overdag is het er behoorlijk warm. Tegen zonsondergangen koelt het flink af en lijkt het net of je in IJsland staat. Het zou zomaar ijs of sneeuw kunnen zijn waarover je uitkijkt.
Groot of grootste?
Mmm. Wikipedia zegt dat Salar de Uyuni de grootste zoutvlakte ter wereld is. Andere websites die iets melden over deze plek, van niet. Anyway, het maakt met niet uit. De vlakte ligt nabij de stad Uyuni in het hoogland van Bolivia op een hoogte van 3650 meter. Dat is best hoog. De stad Uyuni is op het oog een beetje een ‘verlaten’ stad, tenminste dat vond ik. Ik ben er in 2017 geweest toen ik een tijd in Zuid-Amerika heb rondgehuppeld. Ofja, figuurlijk dan met hier en daar een letterlijk moment. En ’s nachts is het er aardig koud! Zo koud dat twee dekens je net genoeg warm houden om een goede nacht te slapen. Pff. Ik was er in juli.
Ongeveer 40.000 jaar geleden was Uyuni zoutvlakte een deel van het zogenaamde Minchinmeer, een reusachtig prehistorisch meer. Toen het meer opdroogde, bleven er twee meren over en twee zoutvlaktes. Salar de Uyuni is daar eentje van. Het meer bevat naar schatting tien miljard ton zout. In het midden is de zoutlaag wel tien meter dik. Grappig is dat op de vlakte verschillende cactuseilanden liggen. In eerste instantie zie je in je verre omgeving niks dan een wit, helder uitzicht. Met wat bergen in de verre achtergrond die op de één of andere manier ook weer dichtbij lijken. Maar op pad met de jeep kom je bij een eiland uit waar cactussen van wel 10 meter hoog groeien. Een oase? Eén bekend eiland is Isla Incahuasi, ook wel Cactus Island of Isla del Pescado genoemd. De laatste naam komt doordat het eiland de vorm van een vis heeft. Het is een van de ‘eilanden’ die boven de Salar de Uyuni uit steken. Niet echt hoog, zo’n 102 meter. Je kunt hier de cactussoort ‘Trichocereus pasacana’ zien die meters hoog wordt. Gids Raúl was continu aan het vertellen over een grote cactus die het wel heel bijzonder maakte om er een selfie mee te maken. Het is namelijk een cactus die zijn (of haar?) middelvinger op steekt. Zo gezegd, zo gedaan natuurlijk. Bij terugkomst op de vlakte heeft een Boliviaanse kokkin een super lekkere lunch gemaakt. Het is heerlijk toeven met het zonnetje op je bol en kleine, maffe gele vogels die om je heen vliegen als je net wil nippen van een glas rode wijn. Tjsa, ik raak nu eenmaal snel afgeleid met vogeltjes in de buurt. Het was een erg speciaal moment. In de middag zijn er uiteraard een aantal goede trucagefoto’s geschoten, zoals dat altijd gebeurt op de zoutvlaktes. Omdat alles wit is, zie je bijna geen diepte. Zet een speelgoed dino op de voorgrond, ga zelf 10 meter erachter staan en het lijkt net of je in Jurassic Park ben aanbeland. Geweldig. Tijdens zonsondergang is het trouwens ook een geweldige beleving op de zoutvlakte. Je oren vriezen er bijna vanaf, maar het uitzicht is adembenemend. Sommige foto’s zou je zo kunnen plakken in een fotoboek van IJsland!
Mocht je ooit in Bolivia komen: niet twijfelen en ga wat zout happen daar in Uyuni.
