God of War
Twee weken terug had ik vakantie. In de eerste week was het super lekker weer en heb ik elke dag gewandeld. De tweede week was het wat minder en eigenlijk had ik ook zin om niet veel te doen. Ik heb echt al maanden geen spel meer gespeeld, dus dacht ‘dat ga ik doen’. Even gegoogeld en toen kwam ik uit bij God of War. Blijkbaar uitverkozen als het beste spel van 2018. Ik snap achteraf waarom, maar toen nog niet.
The verdict
Wat een cool spel zeg, voor maar €19,99 opgepikt bij de Mediamarkt. Gebaseerd op de Noorse mythologie, dus er zat veel herkenning in met de films van Thor. Grappig dat die buiten wat plezier dus ook nog intellectueel wat hebben opgeleverd. Het verhaal van God of War is mooi en gedurende de rit levert het echt vele uren spelplezier op. Echt zo’n spel waarvan je na 2 uur denkt: jee, hoe lang heb ik gespeeld? Het is wel een spel wat ik redelijk snel heb uitgespeeld. Maar dat vind ik eigenlijk helemaal niet erg. Die laatste Assassins Creed heb ik bijvoorbeeld nog niet helemaal uitgespeeld, omdat het spel echt zo ontzettend groot is. Nu heb ik ook lekker vakantie deze week, dus tijd genoeg. Op nog geen week tijd heb ik het spel uitgespeeld. En nee, echt niet constant gespeeld. BAM.
God of War gaat over een halfgod Kratos die zorg draagt voor zijn zoontje. Er ontstaat een band tussen de twee – die er gek genoeg nog niet echt was, hoezo vader en zoon – en dat vormt de essentie van het spel. De gameplay is subliem en het verhaal is echt heel erg goed. De besturing makkelijk en vergelijkbaar met andere platformspellen. Ik heb geen enkel voorgaand spel van God of War gespeeld, maar dat maakt niks uit. Het spel is mooi opgebouwd, je loopt door prachtige werelden met maffe tegenstanders en er zit nog emotie in de verhaallijn ook. Soms wat puzzelen, soms wat gasten verslaan, soms even achterover leunen en luisteren en kijken wat er wordt gezegd. Lekker.
Ik geef dit spel een 9 – echt een toppertje, haha. Niet dat iemand een boodschap heeft aan mijn cijfer, maar allé.
Das spiel
Vader en zoon zijn het hele spel onlosmakelijk samen. In het begin heeft Kratos zijn zoontje Atreus echt op sleeptouw. Vertoont directief gedrag en niet echt qua communicatie en stijl die in mijn ogen bij een vader en zoon past. Dit doe je niet goed en zo’n dingen. Kratos leert Atreus gedurende de rit allerlei vaardigheden en de kleine jongen leert zelf ook. De skills van die jongen worden dus uitgebreid en hij wordt een master-of-disaster met pijl en boog. De ontwikkeling is ook nog eens helemaal opgenomen in gewoon een goed verhaal. Dat verhaal gaat over wie Kratos eigenlijk is en uiteindelijk dus ook wie de kleine Atreus is. Kratos laat niet veel los en is soms echt een hork – iets wat de makers van het spel goed voor elkaar hebben gekregen. In tijden van strijd is zijn (veelal niet aanwezige emotie) handig, maar in rustige momenten pijnlijk. En dan zie je hoe die Atreus dingen bespreekbaar maakt en worstelt met gedachtes en gevoelens. Magnifiek.
Het is een spel wat veel raakvlakken met Thor heeft. Kratos is een sterke man met bijzondere kwaliteit. Je draagt de hele tijd een zwaar bijl bij je dat je op vijanden kunt gooien en dan met een druk op de knop naar je laat terugvliegen. Net zoals die zware hamer van Thor. Echt cool. De gameplay is makkelijk en de toetsencombinaties had ik snel onder de knie. Atreus wordt gedurende het spel sterker en sterker en helpt je op een gegeven moment ook echt in de strijd. Hij schiet pijlen af en later in het spel kun je een coole wolf oproepen die de vijanden aanvalt.Of andere dieren, maar ik blijf bij de wolven. Tegen het einde springt hij op vijanden, zodat jij die kunt afschieten. Het uit elkaar rijten van de rompen en hoofden van de fabelachtige wezens is echt cool en de actie smaakt naar meer. In reviews heb ik gelezen dat de ‘grote bazen’ op een gegeven moment saai worden, maar dat vind ik helemaal niet. Ik vind het cool blijven dat je als klein poppetje tegen een stenen reus van 15 meter strijdt. Of een geweldig grote draak in de verboden berg in de laatste missie. Echt geweldig.
Het spel is geen vrije wereld, maar dat vind ik niet erg. Ik speel redelijk veel open wereld spellen en dan is het ook wel eens lekker een pad af te leggen zonder dat je 2 miljoen zijmissies kunt doen. Er zit een vriendelijke heks in die later Freya blijkt te zijn. Zo woont in een boom in een geweldig mooi, oranje bos. Herfstachtig. Op een gegeven moment wordt het zoontje ziek en dan denk je: ik heb geen zin om weer op pad te gaan. Je moet het hart van een of andere brugbewaker gaan halen en eigenlijk is dat super cool. Het is een grote gast en vooral het verslaan van reuzen voelt echt heel lekker haha. Ook komen altijd twee dwergen op je pad die de beste smeden van de wereld zijn. Ze helpen je je bijl te upgraden of draaien een sleutel in elkaar die je nodig hebt. Grappig hoor. Twee broers die elkaar niet meer zien, maar uiteindelijk wel samen komen! Op een plek vind ik in het midden van het spel een Valkyrie. Oh, wat is ze sterk zeg. Niet te verslaan. Dus kom nadat ik sterker ben geworden terug, en dan versla ik haar binnen vijf keer. ‘Bedankt voor het bevrijden’, zegt ze tegen me. ‘Graag gedaan’, denk ik. Dat had dus al veel eerder gekund. Maarja!
De wereld waarin de duistere elfen leven is toch mijn favoriet. Echt prachtig gemaakt en de laatste eindbaas is echt lastig. Svartáljǫfurr heet hij. The Dark Elf King. Wat een gast. Om hem te verslaan heb ik wat hulp gezocht… twee keer op de X drukken is daarin wel handig om zijn aanval te ontwijken. Dat zocht ik precies en dat deed the trick. Nog voordat ik die gast zijn naam helemaal voluit kon uitspreken, had ik hem in de touwen. Uiteindelijk sla je hem genadig in zijn nek met je massieve bijl.De opper-boef van het spel is een onsterfelijke gast die je in het begin van het spel verjaagd. Het blijkt later de onsterfelijke zoon van Freya te zijn, die eigenlijk niet onsterfelijk wil zijn. Begrijp ik wel. Nadat de twee broers zijn ingemaakt is het tijd voor de battle royale met hem. Je komt op een schip terecht wat ook wel grappig is om te spelen. Intussen hangt het hoofd van ene Mimir aan je riem. Dat heeft Kratos uit een boom gehakt en is weer tot leven gebracht door Freya. Apart allemaal. Tientallen vijanden verstaan en intussen het vuur aanhouden. Leuk hoor. Ik zit vol in de kombat en versla de ene na de andere. Met hulp van die kleine kleuter. Vader Zeus mengt zich ook in het spel en is ‘not amused’ over wat Kratos allemaal heeft gedaan. ‘Kijk wat je zelf hebt gedaan’ denk ik dan, zonder te weten wat dat dan allemaal mag zijn. Hahahah. Op het einde versla ik die maffe zijn van Freya tegen haar zin in. Dan kom ik met het zoontje eindelijk in Jötunheim. En dan gebeurt iets moois, want het blijkt dat de gestorven moeder in dit reuzenrijk al wist wat er ging gebeuren. Hoe maf en ook mooi tegelijk is dit dan wel niet. Mooi. De jongen is een speciaal geval, zo blijkt. Niemand minder dan Loki….
