De bloedmaan in Nederland
Ja, wie heeft hem niet gezien? Nou, de mensen die naar buiten gingen en vol tegen de bewolking aankeken. Zo ook ik in eerste instantie. Ik was al niet helemaal lekker, maar wilde de bloedmaan toch echt niet missen. Zo’n natuurfenomeen komt zo weinig voor, dat het zonde zou zijn om er niet naar te gaan kijken. De langste maansverduistering van de eeuw met een duur van 21.30 tot 23.14 uur. Zeker omdat ik toch wel een beetje fan ben van de maan. Een dikke maand geleden was er bijvoorbeeld een supermaan te zien. Ik heb toen ook in het veld gestaan met mijn camera. Gisteren ook. Maar ook hier op de Slek was het aan de ene kant redelijk helder met prachtige wolken en een oranje-rode hemel en aan de andere kant helemaal bewolkt. De kant waar de maan normaal te zien is dus. De vorige maansverduistering was in september 2015.
De bloedmaan. De aarde draait om de zon. De maan draait om de aarde. Als de aarde precies tussen de zon en de maan in staat dan valt de schaduw van de aarde op de maan: een maansverduistering. Door de schaduw van de aarde kleurt de maan rood. Dit heet een bloedmaan. De rode kleur komt omdat het licht van de zon wordt afgebogen in onze dampkring in de richting van onze maan. Die afbuiging wordt ook wel rayleighverstrooiing genoemd. De kleur rood heeft een langere golflengte dan andere kleuren, wordt deze niet makkelijk aangetast door onze atmosfeer. Bij een ‘normale’ volle maan staan de drie planeten ook bijna op één lijn, maar omdat ze niet helemaal synchroon lopen komt het niet tot een volledige verduistering.
Na een rondje fietsen ben ik maar in de auto gesprongen. Op een online weerkaart zag ik dat de bewolking vooral vanuit het Zuiden over Limburg trok. “Dus ik moet naar het Noorden”, dacht ik simpel. Dus gewoon de auto in gestapt, A2 op en rond Weert er ergens af. Niks te zien. Totdat… er toch een rode maan te zien was. Ik had 22.22u al gemist – het moment van de volledige verduistering – en het was rond 23.00u denk ik zo. Hop, een stukje terug naar het Zuiden en toen heb ik ergens in een weiland gestaan. Het was mooi! De maan ontzettend rood aan de hemel en rechts eronder een felle stip: Mars. Al stond de maan niet zo dichtbij de aarde als een maand geleden. Overigens denk je dat de maan heel dicht bij staat, want niets is minder waar. Het feit dat we de maan zo groot zien is namelijk een optische illusie. De maan draait een elliptische baan om de aarde en staat in de zomer verder van ons af dan in de winter. Hij stond dus relatief ver van de aarde vandaag, en dat noem je een mini-maan. Omdat de maan echter laag boven de horizon opkomt lijkt hij door vertekening en omdat hij zich aftekent tegen huizen en bomen ineens heel groot. Terwijl hij juist kleiner is dan op andere momenten in zijn baan.
Gelukkig had ik een klein statief bij me en samen met het dak van de auto was dat meer dan prima te doen. Ik heb er een paar mooie foto’s geschoten. Daarna terug naar huis, in Montfort nog ergens in de middle of nowhere gestaat – al gebeurt dat al erg snel in Montfort. En tenslotte nog op de Roterweg hier op de Slek. De maand was toen al zijn rode gloed kwijt en werd weer helemaal terug in ‘natuurlijke’ staat gebracht. In elk geval een mooie happening die ik niet had willen missen!
