A monster calls…

Prachtige film. En ontroerend. Ik denk omdat er veel in zit wat ik zelf heb meegemaakt. En het fantasierijke ervan spreekt me heel erg aan. Zeker de moeite waarde om eens te kijken: A Monster Calls. Een film uit 2016 waarin een 12-jarig jongetje na de scheiding van zijn ouders bij zijn moeder woont. Zij is ernstig ziek. Op school wordt hij gepest en hij heeft geen goede band met zijn oma. Hij heeft ’s nachts last van nachtmerries en in zijn verbeelding krijg hij elke nacht bezoek van een monster dat hem verhalen komt vertellen. Dat monster vertelt drie verhalen, maar verwacht het vierde verhaal van de jongen te horen. Er zit een dialoog in de film die me erg raakt. Ik heb het al twee keer meegemaakt en het is zo waar.

Je gelooft troostende leugens, terwijl je weet dat waarheden deze leugens noodzakelijk maken. Het is de meest menselijke wens die er is: je wenst alleen maar dat de pijn over is, je eigen pijn. Je meent het, maar je meent het ook niet. Hoe kunnen beide waar zijn? Hoe kan een prins een moordenaar zijn en toch ook geliefd zijn door zijn eigen volk? Hoe kan een farmaceut boosaardig zijn, maar weldenkend? Hoe kunnen onzichtbare mannen zich eenzamer maken door gezien te worden? Uiteindelijk is het niet belangrijk wat je denkt. Het is alleen belangrijk wat je doet. De waarheid vertellen…