Eindelijk de supermaan eens fatsoenlijk bekeken!

Vrijdag 30 juni. Een gezellige en lekkere bbq gehad met het zaalvoetbalteam in Montfort. Op de terugweg in de auto met Ruud en John en ja – daar was hij weer. De grote, mooie, oranje maan. De supermaan. Die trekt altijd mijn aandacht en al vaker gezien als ik ‘net’ weer eens in de auto zit. Ik moet dan altijd goed op de weg blijven letten, want ik word altijd aardig afgeleid door die mooie maan. Dus eenmaal thuis aangekomen rond 23.00u dacht ik: waarom ook niet. Camera gepakt, lekker in de korte broek naar buiten. Het voelde lekker koud aan, terwijl het denk ik nog 22 graden was ofzo. Het veld in in het pikkedonker. ’t Vulese! Om de maan goed te zien, was het toch nog verder lopen dan ik in eerste instantie had gedacht. Het was prachtig om te zien en ik heb er – ondanks het donker – mooie foto’s van geschoten. Yes, die had ik nog niet!

Een ‘supermaan’ is trouwens een volle maan die groter en helderder opkomt dan gewoonlijk. Ten gevolge van de elliptische baan van de maan rond de aarde varieert de afstand van de aarde tot de maan doorgaans tussen ongeveer 357.000 km en 406.000 km, gemiddeld 384.450 km. Dus.

Maandag 2 juli. Ik sta vroeg op omdat ik vandaag naar Amsterdam ga. Ik stap de badkamer op en mijn oog valt als eerste op de supermaan. Daar is hij weer, ofja, nog steeds. Alleen nu niet in het donker maar in het licht. Ook mooi om te zien dus ik schiet er voordat ik naar het station ga maar mooi een foto van. Hebbes. Twee uit twee.