Wandelen op de Sint Pietersberg en het Jekerdal
Hallo boppers. Het is een beetje een grauwe zondag vandaag. De robotmaaier doet z’n werk goed, zeker aangezien ik gisteren alle bladeren van het gras heb gehaald. Het weerbericht is duidelijk vandaag: bewolkt. Na een leuke aflevering van Sky Rojo (yes) besluit ik toch om m’n oude broek aan te trekken. Standaard wandeloutfit. Deze jeans is al 100x gemaakt en nu heb ik er verdorie gisteren een grote ophaal in gemaakt. Stom prikkeldraad ook! Ik stap de auto in en ga naar Maastricht. Daar zitten oehoes – al zie ik die niet vandaag. Ik parkeer mijn auto bij het Fort van Sint Pieter. Het is er alleen…. aardig druk. De parkeermeter tikt 2,- af en ik mijd de drukte en ga een simpel paadje in. Op het einde zie ik een rode pijl – die route neem ik. Al heb ik niet super veel zin lang te wandelen vandaag. Tegen beter weten in. De rode route is nog nooit de kortste geweest.
Het fort is ooit gebouwd toen Nederland Maastricht terugkreeg van de Fransen. Het is in 1701 gebouwd om aanvallen vanuit het zuiden tegen te gaan. Het staat er nog dus dat lijkt me gelukt. Na een paar minuten loop je het Jekerdal in. Grappig – zo heet ook een vergaderruimte op het werk. Er ligt een mooie hoeve heel pontificaal in het zicht: de Apostelhoeve. Net daarvoor zie ik een kast met daarin een kleine torenvalk. Geweldig. Ik loop door en kom bij de Maas uit. Aan de rechterkant zie je het oude en het nieuwe gebouw en terrein van de ENCI – de cementfabriek in Maastricht. Je loopt de hele weg af langs de mergelstenen. ‘Welkom in België’! Hup – de berg op en wel de Sint Pieter. Het is een aardige klim en ik denk terug aan Nepal twee jaar geleden. Elke dag meer dan acht uur wandelen. Soms effe geen zin meer, toch doorlopen en dan heel erg voldaan bij een volgende hostel uitkomen. Dat gevoel heb ik nu ook een beetje. Het is interessant om vanaf de weg met water en industrie zo snel weer in de natuur uit te komen. Het bos is mooi en een luidruchtig gaai trekt m’n aandacht! Eenmaal doorgelopen heb ik er al behoorlijk wat kilometers op zitten. Ik denk een stuk of zeven. Je loopt opnieuw het Jekerdal in ziet in de verte het mooie Chateau Neercanne liggen. Prachtig. Foto’s van dichtbij zien er mooi uit maar dat sla ik lekker over. Mijn wandelschoenen lopen lekker, maar ik voel een lichte blaar op m’n linkerhiel. Dat komt vast en zeker van die 20+ kilometers van gisteren. Ik schiet wat mooie foto’s van het kasteel en loop door langs de zogenaamde Duivelsgrot.
Wat ik lees is dat ik nu ongeveer aan de voet van het Popelmondedal sta. Het lage deel van dit dal is een kruidenrijke akker én het is een belangrijk gebied voor tientallen vlindersoorten. Hatseflats. Er zitten hier blijkbaar ‘normaal’ ook veel putters. Geweldig mooie vogels die ik eigenlijk pas een jaar ken. Een paartje was deze zomer in de hitte een duik in de vijver voor m’n huis aan het nemen. En dan natuurlijk de mooie putter die ik op de foto heb gezet op de Veluwe. Ze zitten veel op distels en heten ook niet voor niks distelvinken. Vroeger werden deze vogeltjes gevangen en in speciale putterkooitjes gehouden. Om aan voer te komen moest de putter een klein wagentje naar zich toe trekken. Om aan drinken te komen moest het vogeltje een vingerhoedje omhoog trekken! Vandaar de naam!
De oehoevallei is nu erg dichtbij. Al is het hier ook erg druk in dit bos. Te druk wat mij betreft. Er wordt gewandeld, gespeeld en hardgelopen. Het is oppassen geen snottebellen op te vangen. De oehoe – de grootste uil van Europa – leeft op de berg. Hij kan wel 75 centimeter groot worden en heeft een spanwijdte van wel 1 meter 80. Een paartje broedt op de steile wand. ervoor staat een uitkijkpunt waar je hem kunt bewonderen. Als ik hier alleen zou staan, zou ik er gemakkelijk een half uur blijven. Maar het is druk. De mensen zijn druk. Staan dichtbij. Komen niet voor die uilen. Dus ik loop lekker door – die oehoe komt wel eens een keer. En tot mijn verrassing ligt het fort alweer voor me. Yes. Na een lekkere wandeling van toch alweer meer dan 10 kilometers kom ik aan bij mijn auto. Wandelschoenen uit, frisse sokken aan, foto’s effe bekijken onder het genot van mijn kleine thermosflesje met koffie en een Belgische wafel. Lekker.
