Zonsondergang in kleur
Vanmorgen word ik aardig vroeg wakker. Een blik naar buiten laat niks zien. Mist, mist en nog eens mist. Na een bezoekje aan Breda en een potje tafeltennis in het park, is het tijd om het weekend thuis af te sluiten. Eerst moet kleine Zinnie haar pilletje hebben en daarna lijkt het echt een goed plan nog effe een rondje te wandelen. Op het werk doe ik mee aan een challenge om deze maand 100 kilometer te wandelen. Dat gaat redelijk gemakkelijk lukken, want dit jaar heb ik al meer dan 500 kilometer in de benen. Maar dat maakt niet: leuk om mee te doen. Tijdens mijn ritje naar Breda heb ik een aantal colleges gevolgd van de podcastserie Universiteit van Nederland. Geweldig zeg. Goeie tip! Dus lekker de oortjes in en naar buiten. Ik wil eigenlijk naar het paadje achter Abdij Lilbosch wandelen waar ik pas met Aniek met natte voeten door de weilanden heb gelopen. Alleen… het blijkt dat het paadje geen ingang heeft vanaf de kant waar ik op dat moment ben. De wandeling is echter prachtig. Het zonnetje schijnt heel licht, het is koud en het einde van de dag is al in zicht. De lucht is prachtig en ik kijk mijn ogen dan ook uit. Gelukkig hangt mijn Nikon om mijn schouder – altijd fijn. De wandeling loopt door het missen van de paadje dan ook iets uit. Maar daardoor zie ik de grote zon ondergaan. Echt super mooi zeg. Ik kijk er vol op uit, waarbij de zon super groot is (of lijkt), een mooie rode kleur heeft en de lucht prachtig rossig en oranje. Een konijntje geniet er zelfs van en merkt mij niet eens op. Houden zo. Ik maak wat foto’s en loop voldaan naar huis. Al probeer ik wel wat af te snijden, met als gevolg dat ik met mijn sneakers tien minuten door het zompige weiland loop. Lekker. Na een wandeling van anderhalf uur, kom ik voldaan thuis. Wat is het toch altijd fijn om thuis te komen met die twee rakkers die dan lekker om me heen drentelen. De natte schoenen blijven staan bij de achterdeur. De verwarming gaat aan. De katjes krijgen wat eten. Een biertje moet kunnen. Heerlijk.
