De blauwe flits…
EIN-DE-LIJK. Vandaag was één van de laatste dagen met warm weer en zon. Afgelopen zondag ben ik in de ochtend met Linda een snel rondje gaan wandelen bij mijn favoriete plaats: de Asseltse Plassen in de buurt van Roermond. Jee, wat hou ik van dat gebied! Veel water, veel vogels, knusse en rustige plekken (als er geen vissers zijn). Er is vanalles te beleven. Vorig jaar oktober ben ik hier voor de eerste keer geweest en ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe vaak daarna weer. Super vaak in elk geval. Zo heb ik hier mijn eerste grote bonte specht van dichtbij gezien en op de foto gezet. In oktober vorig jaar was ik vastberaden de mooie blauwe pijl op de foto te zetten: de welbekende ijsvogel. Dat is destijds maar deels gelukt en ik heb genoegen genomen met een best-veraf-foto van die blauwe rakker Weliswaar met een mooie weerspiegeling in het water, maar toch. Vorig jaar was mijn hoop best ver te zoeken. Komt wel een keer, dacht ik. Nou, die dag is gekomen!
Sinds kort heb ik een grote telelens: een Sigma 150-600. Het is niet echt mijn favoriete lens als ik heel eerlijk ben. Want dat ding is super zwaar en bovenal is het echt lastig om scherpe foto’s te schieten zonder statief. Die heb ik trouwens wel (een eenpoot), maar gebruik ik niet. Ik ben de bevestigingsclip ook gewoon kwijt, dus kan m’n camera niet eens vastklikken. Handig. Zondag zag ik al wat blauwe pijlen over het water schieten en vandaag ben ik na het werk (eindelijk eens geen afspraken tot 17.30u of 18.00u) er naartoe gereden. Hoppa: oude spijkerbroek aan met een flink gat tussen m’n benen, oud shirt aan en de wandelschoenen aan die steevast in mijn kofferbak wachten op weer een rondje wandelen. Na Peru, Bolivia, Ecuador en Nepal zijn ze wel wat gewend.
Op naar alweer het zoveelste ritje en wandeling bi de Asseltse Plassen. Een plassengebied nabij Asselt (verrassend) en ontstaan door het baggeren van grind. In de jaren 20 ontstond een soort van schiereiland, waarna in de jaren 60 werd gestart met ondiepe grindwinning en in de jaren 80 diepe grindwinning. Interessant. Zo ontstond een vertakt schiereiland en een aantal plassen. Er leven mooie planten, er zitten veel insecten en er broeden ook veel vogels! Jippie! Dus ook die verrekte ijsvogel! Ik kies vaak om mijn auto bij een eerste ingang neer te zetten. Dat is denk ik wel mijn favoriete plek. Het is een soort van klein schiereilandje met een klein, dicht bos, dichtbij het water. Je kunt eromheen lopen, maar omdat het ploegen is door het veld en tussen de struiken, is het er rustig. Je kunt er heerlijk aan het water zitten! Dat heb ik dan ook gedaan – zonder besef van tijd of wat dan ook. Heerlijk.
De ijsvogel wordt ook wel blauwe flits genoemd. Hij heeft een fluitende roep en kondigt zich zo ook aan. Ze leven in beken en rivieren met zoet, stromend water, maar broeden soms ook aan stilstaand water. Hun nesttunnel graven ze in zandige of steile overwanden. Ze zijn prachtig: blauw en oranje gekleurd met een korte staart en grote kop en snavel. In het Engels ‘kingfisher’ genoemd. De ijsvogel vliegt luid roepend over het water en is dan goed te zien. Maar moeilijk te fotograferen, want ze zijn snel! Wel zit de ijsvogel vaak rechtop op een laaghangende tak boven het water te loeren naar visjes – en die vangen ze graag!
Op de één of andere manier weet ik dat ik vandaag de ijsvogel ga slagen. Gek is dat hoe een voorgevoel werkt. Het zit aardig vol met ijsvogels – al komen ze te pas en te onpas langs. De ijsvogel kondigt zich luid aan, je ziet iets bewegen over het water, maar voor je het weet is hij weg. Je hoort in de bomen achter je dan nog wat naschreeuwen, maar niet meer dan dat. Ik heb geprobeerd me verdekt op te stellen achter het riet en wat waterplanten. Alleen: een man van 1,92 met een kapotte spijkerbroek en verder geen camouflage valt toch wat op. Dus: geduldig blijven. Het is heerlijk rustig hier en ik heb geniet er echt van. Misschien heb ik wel 1,5 uur op één plek gezeten. Een ijsvogel nestelt zich pontificaal voor me op de hangende tak. Shit! Camera pakken, richten, scherpstellen en hij vliegt alweer weg. Op het nippertje schiet ik welgeteld één foto. En nog een mooie ook, waarin het gedetailleerd verenkleed mooi zichtbaar is en de achtergrond mooie kleuren laat zien. Na minuten, kwartieren, ik denk zeker nog anderhalf uur vind ik het tijd om te gaan. Jeetje, wat is het lekker in de natuur. Alleen al het zien van die vele vogels doet me zo goed. Op het moment dat ik besluit om toch nog even te blijven (wat best lang kan zijn in mijn geval) daalt een ijsvogel in mijn rechterooghoek neer. De camera staat voor ik er erg in heb al aan mijn oog, scherpstellen gaat automatisch en ik schiet verschillende foto’s! Yes! Eindelijk. Het heeft me een klein jaar gekost om deze werkelijk schitterende vogel mooi op de foto te zetten, maar het is gelukt. Ik kan hier niet uitleggen hoe blij ik daarvan ben. Haha! Einde verhaal.
