De Chacaltaya in Bolivia
Ooit was het ’s werelds hoogst gelegen skiresort. En wel op 5.375 meter boven het zeeniveau. Nu niet meer – door de klimaatverandering. Ik ben er geweest tijdens mijn reis in 2017. Net een paar minuten buiten La Paz in Bolivia. Een werkelijke magnifieke stad met zoveel sfeer. De gids vroeg wat iedereen wilde gaan doen. Death Road mountainbiken, het centrum verkennen of een hike naar een bergtop. No es difícil: de berg natuurlijk! Zo gezegd, zo gedaan. En deze dag vergeet ik nooit meer! Wat was het prachtig en adembenemend.
Uit mijn blog, dinsdag 4 juli 2017, Chacaltaya
Wat een geweldige dag vandaag. En nog niet eens voorbij. Een super mooie hike gedaan in de Andes hier in Bolivia op de berg Chacaltaya. Gestart op een 4800m en doorgeklommen naar het hoogste punt op 5400m. Zuurstofflessen bij ons maar niet nodig geweest. Al ging mijn hart bij de eerste stappen ontzettend tekeer en ben ik ook wel een aantal keren kortademig en dizzy geweest. Hoort er bij! Samen met vier anderen uit de groep. Het was zo overweldigend dat het me zelfs emotioneel te pakken kreeg. Mooiste dag tot nu toe, echt overweldigende ervaring.
Chacaltaya ligt hoog in de Andes en ver verwijderd van de drukte van La Paz. Het is een prachtig oud skigebied, maar heeft ooit iets griezeligs. Het is namelijk verlaten. Het Pippi Langkoushuis dat nog verdwaald op – echt waar – de rand van de rots is geplaatst, is daar het voorbeeld van. Ooit was het er warm, lekker rond de open haard, werd er gegeten en gedronken. Gelachen ook, maar dat gebeurt nu ook nog steeds. Bijvoorbeeld als je even snel naar het toilet wil. Dat is namelijk ook verlaten. De riolering doet het niet meer, er is geen poetsbedrijf meer werkzaam en dat zie en ruik je. Lekker. Met twee proppen toiletpapier in mijn neus ben ik maar even snel een kleine boodschap gaan doen. In het pikkedonker een afgrijselijke wc in. Ik had beter ergens buiten tegen de rots kunnen gaan pinkelen. De 18.000 jaar oude gletsjer waarop het gebied rust, is ineengestort. In 1940 had de gletsjer een oppervlakte van 0,22 km2. In het jaar 2007 was dat nog 0,01 km2 en in 2009 is de gletsjer volledig verdwenen. De helft van deze meltdown vond plaats vóór 1980. De definitieve nekslag volgde als gevolg van neerslag en de warme fase van El Niño. Jammer.
Vandaag de dag wordt het hoge skioord voornamelijk bezocht door ambitieuze bergbeklimmers. De berg bereik je via een rit van ongeveer een uurtje langs een zeer smalle, hobbelige eenbaansweg. Met de machtige chauffeur achter het stuur was het toch soms een beetje peentjes zweten. Lachen van angst, ken je dat? Vanaf de parkeerplek is het nog een korte wandeling van 15 minuten naar de top waar een indrukwekkend uitzicht op de Corillera Real wacht. Het is trouwens niet alleen koud op de top, het is ook echt heel erg inspannend. Het bereiken van de top is slechts een paar honderd meter lope. Maar ik kan je zeggen: één stap op die hoogte en je denkt dat je out gaat. Mijn hart bonste in mijn ribbenkast. De zuurstofflessen die we bij ons hadden, hebben we echter niet hoeven te gebruiken. Maar goed, je weet maar nooit. Eenmaal op de top aangekomen, brak ik werkelijk doormidden. De reden van mijn reis, niks om je heen, nieuwe mensen, een prachtig uitzicht en gebied en de inspanning. Ik denk dat het de combinatie van al die factoren is geweest. Maar ik kan je zeggen: het was fijn.
Mocht je ooit in Bolivia en toevallig in La Paz zijn – de kans is groot dat als je in Bolivia bent je ook naar de hoofdstad gaat, dan zou ik zeggen: beklim die Chacaltaya eens. Je krijgt er zeker geen spijt van.
