De pracht en rust van Zweeds Lapland
Het was een januari in Zweeds Lapland. De 2-daagse huskytocht stond op het programma. Samen met Paultje beklom ik de slee, die uiteindelijk werd voortgestuwd door maar liefst vijf honden. Dag 1 was al adembenemend mooi – en koud! – terwijl het helemaal geen helder zicht was. Tegen het einde van de middag kwamen we in een echte sneeuwstorm uit, na daarvoor in de middle of nowhere op een super groot meer een kampvuur te hebben gestookt om onszelf en de honden iets op te warmen. De vissoep uit een aantal thermoskannen smaakte echt heel lekker. In een restaurant had ik er mijn neus voor opgehaald. Eenmaal aangekomen in de hut werden de honden voorzien van stro om (buiten) op te slapen en werd het kaarslicht ontstoken. Met een simpele boor werd een gat gemaakt in de naastgelegen rivier en met een emmer werd er water opgehaald. Gewoon, schoon drinkwater. De honden kregen een warme soep en de mensen ook. In de hut werd het haardvuur ontstoken en de we kapten nog wat hout om ook de sauna aan de gang te krijgen. Die was warm en – naar traditie – de naakte rolmops in de sneeuw, koud. In de hut werd het licht gedoofd en we zochten ons stapelbed op. De gids kreeg gezelschap van een husky. Haar lievelingshusky. Ik heb lekker geslapen die nacht, al ging wel een aantal keer ‘koolstofdioxidevergiftiging’ door mijn hoofd. En de morgen daarna bleek niet alleen door mijn hoofd, maar ook door dat van Roy. De thermometer gaf een temperatuur van -18 graden celcius aan. De lucht was geklaard (letterlijk) en gaf prachtige kleuren. Wat kou toch met de wereld en de mens kan doen. De husky’s werden weer aangesnoerd, na allereerst wat half gaar Zweeds brood naar binnen te hebben gekauwd. Traditie en erg lekker. Eenmaal op de slee aanbeland zag je pas hoe mooi het was in Lapland. De hemel was werkelijk prachtig en de uitgestrektheid van het landschap ongekend. Ik weet nog goed dat ik dacht: volgende week om dit tijdstip zit ik weer op kantoor, dus laat mij maar eens goed genieten hier. Een gedachte die ik nu – jaren later – nog vaak herbeleef. Op de een of andere manier kan ik heel goed afschakelen op vakanties. En dan vooral vakanties waar ik even helemaal weg ben van alles wat me ‘normaal’ is. De terugrit met de sledehonden naar onze grote lodge was geweldig. Ik kan me nog goed het moment herinneren: het was rond het middaguur, je hoorde niks van honden en het geluid van knisperende sneeuw van de slee en de wind die daarmee gepaard ging. Het meer waar we over crossten was immens groot. Ik heb nog nooit zo’n uitgestektheid gezien. En het licht was zo mooi. Ik heb pas een geweldige foto van dit moment gevonden. Eentje die de pracht van de omgeving laat zien. Zo, even een mooi moment opgehaald uit mijn geheugen. Het is vandaag alweer 4 juli 2018, stipt 22.00 uur. Mooi dat dit kan.
